कैफ़ियत एका प्रेमाची.
निनावी नात्याची.
साठ्वलं होतं मनात,
पण हुरहुर फ़क्तं त्याची.
नकोसं झालं होतं जगणं ,
तेव्हा त्याने समोरुन हाथ दिला.
आता मात्रं पाठ फ़िराउन.
परीक्शा घेतोय संयामाची.
माझच चुकलं ,
मी दखवलेल्या स्वप्नात उडली.
पंख कापले काळाने,
मी धाव धरते जमीनीची..........
आआआआअ...............................
समाप्त!!!!!!!!!!!!!!!!
D shivaनी
nagpoor
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment